兩人出來的時候，月色露頭，夜晚的天空，群星點點，皎潔的月光，照耀在大地上，朦朦朧朧。
周嶼帶著淩辰去了附近一家氣氛很好的酒吧，周嶼清楚淩辰的生活以前是清一色，但他不希望自己的少年永遠如此，生活多一點色彩斑斕！
推開大門，隻能聽見隱約的聲音，穿過走廊，打開第二扇門，淩辰才感受到裏麵的氣氛。
正對麵的舞台，樂隊歌手正在唱著歌，不是淩辰以為的那種勁爆歌曲，也沒有人在舞池中央舞蹈，大多坐在吧台或者卡座上，喝著快樂水，聽著音樂，放鬆心情。
周嶼帶著淩辰坐在了邊緣的卡座上，這裏光線偏暗，不會引人注目。
“怎麼樣，還可以嗎？”
淩辰點了點頭“可以，但是和我想象的有些區別。”
周嶼笑了笑“還沒開始呢，前段都是輕快歡樂的歌舞，來這邊的大多都是工作的人，累了一天，先放鬆放鬆心情，過一會就開始上勁爆的歌曲了，差不多九點左右，然後這裏十一點半關門。”
淩辰瞥了周嶼一眼，眼睛微眯“你怎麼這麼清楚？”
周嶼愣了一下，無奈一笑“當然啦，不清楚的地方我敢帶你來嗎？還是以前大學和朋友遊玩的時候，一起來過，這麼多年，一直沒變！”
“好啦，喝點什麼？算了，還是來點度數低的果酒吧。”周嶼向服務員招手。
淩辰阻止“不要，好不容易出來一次，我要喝熱烈的。”
周嶼猶豫了一會“行，不許貪杯哦，酒量你自己清楚，畢竟我們第一次……”
“哎呀，哎呀，我知道了，別說~”淩辰盎的紅了臉。
“一杯火焰山，一杯茉莉檸，再來點雞尾酒。”
“好的，先生，請稍等！”
หยุดคิดแบบนี้
別再想下去
หยุดคิดเลย
別想了
รู้สึกดีทั้งที่เป็นแค่เพื่อนกัน
做朋友也挺好的
หยุดไว้แค่นี้
就此打住
หยุดไว้เลย
打住吧
ได้โปรดเธออย่าเล่นเกินไปกว่านั้น
請你不要越界好嗎
เล่นทักมาหาฉันเสมอแทบทุกคืนวัน
幾乎每日每夜給我發消息
มากเกินกว่าเพื่อนควรจะเป็น
遠遠超出朋友的界限
เล่นเป็นห่วงฉันแม้ในเรื่องที่ไม่สำคัญ
即使瑣碎小事也為我擔心
เธอชอบมาทำให้ฉัน เอ๊ะ ยังไง
總是讓我感覺 欸 是怎樣
ที่เล่นแบบนี้นั้นมันแปลว่าไง
你到底是什麼意思
ฉันยังสับสนและสงสัย
我還是混亂 困惑
เป็นเพื่อนกันต้องเล่นแบบไหน
朋友之間要怎麼相處
ได้แต่พยายามจะไม่คิดอะไร
隻能盡量不去想
ที่ไม่ควรคิด
那些不該想的
เวลาที่เราใกล้ชิดมากไป
當我們太過親密時
รู้ตัวอีกที ในใจมีแต่คำถาม
才意識到 內心的困惑
มากมายเกินจะทนไหว
多到快要承受不住
บอกฉันทีจะได้ไหม
告訴我可以嗎
ถ้าเธอให้ฉันเป็นเพื่อนเล่น
如果你隻想做朋友
อย่าเล่นเกินกว่านั้นได้ไหม
請不要越界好嗎
ถ้าฉันเล่นเกินเส้นไป เธอรับได้ไหม